این زمان هیجان انگیزی برای فلسفه مد است. از دهه 1970، نظریه پردازان بیشتری در علوم انسانی توجه خود را به مد به عنوان یک مفهوم معطوف کردند. همچنین از دهه 1970، رشته‌های بنیادی علوم انسانی – جامعه‌شناسی، مردم‌شناسی، تاریخ، تاریخ هنر، زبان‌شناسی – به‌طور فزاینده‌ای با اندیشه‌های فلسفی درگیر شده‌اند، به طوری که خطوط مرزی رشته‌ای بسیار ضعیف شده‌اند. بخش ها). مفهوم یک رشته آکادمیک کاملاً مهر و موم شده برای مدرن بودن بسیار ضروری است. ما اکنون بین رشته‌ای یا چند رشته‌ای را ارزشمند می‌دانیم و دلیل خوبی دارد: هیچ رشته‌ای برای در نظر گرفتن دنیای مدرن کافی نیست.

با این حال، در پایان روز، فلسفه به عنوان رشته اصلی تفکر بازتابی، مراقبه، تحلیلی و انتقادی باقی می ماند. بسته به دیدگاه فرد، فلسفه یا به همه چیز مربوط به هستی اهمیت می دهد یا فقط به مسائل معرفتی و متافیزیکی فوق خاص. به نظر من، دومی ناگزیر در اولی فرو می ریزد، و به معنای واقعی کلمه هیچ مفهومی وجود ندارد که تحت حمایت فلسفه قرار نگیرد – هیچ حوزه تحقیق یا روش شناسی وجود ندارد که عشق به خرد، به نام خود، به آن دست نزند. . نیکلاس پاپاس در ابتدای مقاله‌اش «ضد مد: اگر مد نیست، پس چی؟» می‌نویسد: «دیر یا زود همه چیز به فلسفه علاقه‌مند می‌شود.»[1] با پاپاس با این حال، اینکه آیا فلسفه پس از آن که به شدت به یک مشکل خاص پرداخته است، فلسفه باقی می ماند یا نه، یک سوال مرتبط باقی می ماند. اگر فیلسوفی عمدتاً به تحلیل مفهومی مد توجه داشته باشد، آیا فیلسوف باقی می ماند یا اکنون نظریه پرداز مد است؟ چه کسی آثار او را خواهد خواند؟ او در چه گروهی تدریس خواهد کرد؟ آیا این مهم است؟

در دیدگاه‌های فلسفی مد، ویراستاران جیووانی ماتوچی و استفانو مارینو، استدلال محکمی ارائه می‌کنند که نظریه‌پردازی درباره مد به‌ویژه برای فلسفه زیبایی‌شناسی معاصر مرتبط است. آنها این کار را مستقیماً در مقدمه مشترک خود و در مقالات خود، و به طور غیرمستقیم (یا در مجاورت) با ایجاد فضایی دائمی برای کار هفت نظریه‌پرداز دیگر که به تعدادی از موضوعات فلسفی که تأملات پایدار در مورد مد را مطرح می‌کنند، می‌پردازند. ماتئوچی در مقاله خود با عنوان “مد: یک صورت فلکی مفهومی” می نویسد:

چالش مد شامل دعوت به درک قلمرو زیبایی شناسی به عنوان حوزه پیچیده ای از اعمال روزمره متقابل در هم تنیده است، نه به عنوان حوزه ای متشکل از محتوای فرهنگی به وضوح تعریف شده و در واقع ایده آل شده. یعنی به‌عنوان حوزه‌ای که – برای درک درست – نیازمند یک کار تحلیلی دقیق و صبورانه است و عاری از پیش‌داوری‌های ناشی از سلسله‌مراتب‌های از پیش ساخته‌شده، مانند آن‌هایی که در نهایت به تقابل بین فرهنگ ابرو و پایین، بین هنرهای پالایش شده و عامه‌پسند منجر شده است. ، یا حتی بین هنر و غیرهنر.[2]

اینها چیزهایی هستند که هر مطالعه جدی درباره مد به عنوان یک پدیده زیبایی شناختی هستی شناختی باید مطرح کند. اینطور نیست که کلاسیک های تئوری مد – انتویستل، ویلسون، هالندر و غیره. الف – اکنون که فلسفه وارد بازی شده است، بی ربط هستند. کاملا برعکس. این متون به عنوان پیش نیاز برای درک حوزه ای که این متن در آن عمل می کند، کاملاً حیاتی و ضروری هستند.

علاوه بر این، حضور آنها در این مجلد از قلم نیفتاده است و این خود گواهی بر سختگیری آن است. ناگفته نماند که زمانی که دوره های تئوری مد را به طراحان، نظریه پردازان نوپا و، من می گویم، در دوره های عمومی در دوره های آموزشی مد را آموزش می دهیم، ترسیم خطوطی که مد را به زیبایی شناسی به عنوان شبکه پیچیده ای از شیوه های روزمره مرتبط می کند، به طور فزاینده ای مهم تر است. علوم انسانی جدید اکنون بیش از هر زمان دیگری تقاضای فزاینده ای برای تأمل فلسفی در مورد چگونگی پیوند این اعمال روزمره با بحران های تاریخی، سیاسی و اخلاقی بزرگتر (هم در سطوح شخصی، هم در سطح ملی و هم در سطح جهانی) وجود دارد. در واقع، ماتوچی و مارینو در مقدمه خاطرنشان کردند که تدریس دوره های مقدماتی در تئوری مد آنها را به این نتیجه رساند که این کار ضروری است.

اکنون بیش از هر زمان دیگری تقاضای فزاینده ای برای تأمل فلسفی در مورد چگونگی پیوند این اعمال روزمره با بحران های تاریخی، سیاسی و اخلاقی بزرگتر (هم در سطوح شخصی، هم در سطح ملی و هم در سطح جهانی) وجود دارد.

من به تنهایی در همان مسیر به همین نتیجه رسیده بودم – دوره های تئوری مد و تاریخ را در پارسونز تدریس کرده ام – و می توانم تأیید کنم که هر بار که در مقابل دانش آموزان می ایستم تا به طور جدی در مورد مد صحبت کنم، بلافاصله به این سمت هدایت می شوم. فوری ترین پرسش های فلسفی من همچنین اغلب ابراز تاسف کرده‌ام که منابع نظری کافی در مورد مد وجود ندارد که متفکران کلیدی سنت فلسفی را متکی باشد. وقتی کسی چنین تجربه‌ای را داشته باشد، دیوانه‌وار می‌شود که فکر کنیم مد و فلسفه هرگز نمی‌توانند با یکدیگر ارتباطی داشته باشند و برعکس. در ادامه برخی از نکات، لحظات و ابزارهای مفهومی مورد علاقه‌ام را که این حجم فریبنده نازک به ما ارائه می‌دهد، بیان می‌کنم.

اول از همه، به نظرم تخصیص ماتئوچی از مفهوم آدونیک منینگهاوس در کنار آپولینی، دیونوسیایی و سقراطی به عنوان یکی از چهار حالت زیبایی، که او در کنار دو محور متعامد قرار می دهد، زیرکانه و برای هرکسی که به دنبال زیبایی است، مفید است. مفهوم سازی قوی از مد به عنوان یک حوزه فلسفی (زیبایی شناختی) تحقیق. تعریف آدونیک: «میل و سرمایه‌گذاری میل جنسی بر ظاهر». همانطور که در محافل فلسفی سنگین روانکاوانه شناخته شده است، مفهوم سازی فرد از میل جنسی باید متافیزیک هستی شناسانه میل را در برگیرد. و ممکن است بخواهیم یکی از نویسندگان این جلد را بخواهیم. یا ما در انجام این کار توجیه می‌شویم. از این گذشته، همه ما می خواهیم ماهیت میل را درک کنیم. و اگر بحث این باشد که مد «در واقع نمادی از این میل» است، مهمتر از آن، توضیح کامل قانون اساسی آن است. من فکر می کنم که ممکن است پروژه بزرگ بعدی ماتئوچی باشد زیرا این مقاله در این مورد به پایان می رسد.

مقاله پاپاس در مورد ضد مد آموزنده، عالمانه و سرگرم کننده است. هنگامی که توضیح می دهد که سیاهی چگونه رنگ ضد مد در تمام اعصار بوده است، او تاکید می کند که ضد مد همیشه یک امکان برای مد است. بنابراین، با وجود اینکه بسیار آهسته تغییر می‌کند، و در طول زمان ادامه می‌یابد – پوشیدن رنگ مشکی نقطه ضعف آن است – همیشه به عنوان خوراک (هر اتفاقی که باشد) روندهای فعلی باقی می‌ماند. از سوی دیگر، تا آنجایی که به انتخاب‌های اساسی روزانه لباس پوشیدن که خارج از قلمرو مد مناسب هستند، خارج از مد باقی می‌ماند. در این رابطه، او به طعنه می گوید: «هر چیزی که می پوشید باید رنگی باشد (مگر اینکه لباس شفاف بی رنگ بپوشید، و هیچ کس نمی پوشد). تنها کاری که باید انجام دهید این است که بخش وسیعی از بشریت را با لباس های شفاف (نه فقط کت های بارانی) به تصویر بکشید و حس عمیقی از کمدی پدید آید. البته، باید اجازه دهیم که لباس شفاف در باند فرودگاه ظاهر شود، اگرچه در خیابان‌ها فقط آن را روی لباس‌های دیگر در یک بارانی پلاستیکی شفاف یا در یک تاپ شفاف که روی برخی از انواع سوتین یا زیر پیراهن پوشیده می‌شود، می‌بینیم. مکان دیگری که ظاهر می‌شود، لباس‌های صریح فتیش جنسی است که معمولاً در زمینه نوعی رویداد فتیش پوشیده می‌شود، یعنی نه در زندگی معمولی روزمره. این واقعیت که چنین کنایه ای دقیقاً همین سؤالات را مطرح می کند، گواهی بر قدرت آن در برانگیختن تفکر بیشتر است، کاری که فلسفه خوب باید انجام دهد.

فیلسوف برجسته مد، لارس اسوندسن، قطعه ای را در این کتاب ارائه می دهد که عدم وجود نقد واقعی در مد را بررسی می کند. او استدلال می‌کند که اگر مد خواهان نفوذ فرهنگی و اعتباری است که همه هنرهای دیگر در اختیار دارند، آن‌گاه باید به قدری دست بکشد و لیس بزند. سوندسن نه تنها تعریف محکمی از آنچه که نقد مناسب را تشکیل می دهد ارائه می دهد – توصیف، مقایسه، زمینه سازی، ارزیابی و تفسیر، با تاکید بر ارزیابی به عنوان چیزی که “آنچه در یک خلقت ارزشمند است” را مشخص می کند – بلکه دستورالعمل هایی را نیز ارائه می دهد. آینده نقد مد: «یک منتقد مد باید تاریخچه بسیار افتضاح مد را بداند و به همگرایی ها و گسست های مهم اشاره کند.» [5] او از منتقدان مد آینده می خواهد که با خانه های مد ارتباطی نداشته باشند، به عنوان مثال، آنها نکنند. مانند عوامل روابط عمومی عمل کند، و در عوض باید بر روی وادار کردن ما به فکر کردن در مورد “تأثیر گسترده مد در زندگی ما” تمرکز کند، به عنوان مثال، او می خواهد که انتقاد مد به طور کلی “در جهت فلسفه مد” حرکت کند. و دال های خالی دیگر نباید خبرنگاران را از نمایش ها منع کرد زیرا آنها یک بار نقد نامطلوبی نوشتند. در عوض، منتقدان مد باید تمایزات واقعی را ایجاد کنند که اهمیت دارد، و باید نشان دهند که چگونه و چرا برای مصرف کننده و دوستدار مد اهمیت دارند. مانند بسیاری از قطعات دیگر در این مجموعه، ما هنوز نیاز به آزمایش نظریه Svendsen داریم، اما در ظاهر، گامی در مسیر درست هم برای فلسفه و هم برای مد است. («جهت درست» مسیری است که گفتمان بیشتری را برمی انگیزد.)

هر چیزی که می پوشید باید رنگی باشد (مگر اینکه لباس شفاف بی رنگ بپوشید و هیچ کس این کار را نمی کند).

وینیفرید منینگهاوس (از نظریه آدونیس که توسط ماتوچی به کار گرفته شده است) در مقاله خود با عنوان «جایگاه مد در فرهنگ و زیست شناسی: زیبایی شناسی «زیورآلات» چارلز داروین، می پرسد که چگونه مد در نظریه تکاملی داروینی شکل می گیرد و قلمرو ناشناخته ای را در آنجا پیدا می کند. او توجه ما را به مفهوم کمی مطالعه شده داروینی از انتخاب جنسی در تکامل از میمون به انسان جلب می کند و به این نکته جالب اشاره می کند که پوست برهنه خود یک انتخاب بوده است. منینگهاوس بیان می‌کند که برای داروین، «برهنه‌بودن به معنای فقدان لباس نیست»، بلکه مهمتر از همه، «زینت اصلی بدن انسان است». سطحی که می‌توان آن را پوشاند و علامت‌گذاری کرد، اما همچنین «شکل جایگزینی از لباس‌های بدنی است که در طول نسل‌ها انتخاب شده است».[8] هدف او از ترسیم این موضوع نشان دادن این است که چگونه «اندیشه داروین پتانسیل تغییر و پیکربندی مجدد را دارد». “معناشناسی تاریخی زیبایی شناسی سنتی” به گونه ای که ما شروع به دیدن مد به عنوان بخشی از روند تکاملی می کنیم.

من فکر می‌کنم که اکثر پزشکانی که به نظریه مد از منظر فرهنگ مادی می‌پردازند، بیشتر به مقالات ریچارد شوسترمن و کریستین میشل – «مناسب مد: زیبایی‌شناسی سبک» و «تفکر بدون مفهوم: زیبایی‌شناسی متناقض کارول کریستین پول» جذب خواهند شد. ”- از آنجایی که آنها بیشتر با نمونه های عینی از صنعت مد سروکار دارند. شوسترمن نقش تئوری‌شده مدل تناسب را بررسی می‌کند و آن را به حوزه در حال رشد جسم‌شناسی مرتبط می‌کند، که او در پایان فصل خود به طور مفصل تعریف می‌کند. میشل نگاه نظری ما را بر روی کار طراح اتریشی (که در ایتالیا فعالیت می‌کند) کارول کریستین پول که کمتر شناخته شده‌اند، در خارج از جهان متمرکز می‌شود. در این قطعه، میشل به تشریح اهمیت تکنیک‌های پولل برای ایجاد درزهای مختلف به عنوان توپوی پدیدارشناختی پیوند و گسست واقعی و نمادین می‌پردازد. او همچنین کار طراح را در تاریخ سیاسی زیبایی‌شناسی فاشیستی قرار می‌دهد و ما را به چالش می‌کشد که قطعات پول را به‌عنوان نظرات ارزشمندی درباره این تاریخ ببینیم. به این ترتیب، میشل آن نوع انتقاد مد را انجام می دهد که اسوندسن می گوید ضروری است. علاوه بر این، گنجاندن مقالات شوسترمن و میشل به راحتی هر گونه شکایتی را که ویراستاران و نویسندگان این متن از نمونه‌های مد دنیای واقعی «جدایی» هستند، یا اینکه بیش از حد از کارکردهای درونی سخت صنعت مد دور شده‌اند، دفع می‌کند. ادعا می کند که من اتهاماتی را علیه رویکردهای “بیش از حد تئوریک” به مد در کتاب ها و کنفرانس ها شنیده ام.

و اکنون، به گفته Svendsen، اگر ما باید به درستی انتقاد کنیم – این بررسی تا کنون بسیار درخشان است – به جای اینکه صرفاً “بیهوده” باشد، باید سهم مارکز، “Fashionable Proteus: Essay on the Euphoria of Fashion for Fashion’s Sake” را مطرح کنم. در عصر کم عمقی، زیر اتوبوس. تز مارکز این است که مد لازم نیست نکته ای داشته باشد، و این واقعیت که سطحی است و از سطوح لذت می برد، برای سهم آن در ذهنیت مدرن عالی است: «آسان، بسیار پویا، راحت قابل بازیافت، کم هزینه است. هیچ دلیلی نمی‌طلبد (این یکی از شادی‌آمیزترین استبدادها است)، و مورد علاقه یک احتمال سازگار است که قابل اشتراک‌گذاری و «اجتماعی‌کننده» است و اجازه لغزش‌های مؤثر در بافت اجتماعی و در شرایط مختلف را می‌دهد.»[10] ادعاهایی مبنی بر تخصیص مجدد هستی شناسی پروتئانی اومانیستی میراندولا (ایش، چه لقمه ای). اما او می گوید که در اساطیر پروتئوس فرو نمی رود. او همچنین «جنجال لیپووتسکی/مافسولی در دهه 1980» را معرفی می کند، اما شرایط آن را نیز به طور کامل بیان نمی کند.

یک منتقد مد باید تاریخچه مد زیادی را بداند و به همگرایی ها و گسست های مهم اشاره کند.

من احساس می‌کنم که اگر چنین اصطلاحاتی بیان شود، این مقاله مؤثرتر خواهد بود. پایان نامه او در نوع خود جالب و مهم است، اما نوشته خود می تواند طفره برانگیز و بدحجابی باشد. من این را به این دلیل متمایز می‌کنم که یکی از اصلی‌ترین نشانه‌هایی که علیه نظریه‌پردازی‌های مرتبه بالاتر مطرح می‌شود این است که زبان به طور هدفمند مبهم است. در مقابل این، نظریه پردازانی مانند جودیت باتلر استدلال می کنند که برای طرح ادعاهای پیچیده به زبان فنی و نو شناسی نیاز است. من او را می شنوم، اما با آموزش «مشکلات جنسیتی» به دانش آموزان، (به طرز دردناکی) آگاه هستم که زبان چنین متون موانع بزرگی را در راه درک و درک عمومی ایجاد می کند. بر اساس این استاندارد (قابل بحث) پس، از بین تمام مقالات این جلد، مارکز بیشتر از همه نشانه وضوح و دسترسی را از دست می دهد.

خوشبختانه، مارینو و ماتوچی حس خوبی داشتند که حجم را با مقاله ای خیره کننده از النا اسپوزیتو با عنوان «شفتگی اقتضایی: مد و جامعه مدرن» کامل کنند. اسپوزیتو مد و مدرنیته را پدیده‌های سازنده‌ای متقابل می‌داند که نیروی خود را از مرکزیت فزاینده اقتضایی در امور روزمره بشری می‌گیرند – «به اصول و معیارهایی که برای همه در همه زمان‌ها و در هر شرایطی صدق نمی‌کنند، اما در یک زمان خاص وجود دارند. در یک زمینه معین، و با زمان و موقعیت‌ها تغییر می‌کند.»[11] دنیای ما، پر از انتخاب، پر از تقاطع‌ها و رسوبات پیچیده هویت‌ها و تاریخ‌ها، دیگر بر اساس نظریه‌های اساسی در مورد آنچه که صرفاً ضروری است عمل نمی‌کند. ممکن است این را بسط منطقی (و شاید تاریخی/تکاملی) این واقعیت بدانیم که حتی بنیانگذاران فرضی «شهر در گفتار» افلاطون شهری بدون ذوق و روبان را نفرت انگیز می دانستند (کنایه از خود من). علاوه بر این، تمرکز فزاینده اقتضایی، مطابق با منطق پارادوکس، مانند مد عمل می کند. در واقع، اسپوزیتو استدلال می‌کند که مد نیروی محرکه کلیدی در پشت این جهت‌گیری است «دقیقاً به این دلیل که شبکه‌ای از پارادوکس‌ها را عملیاتی می‌کند».[12]

در نهایت، یکی از ویژگی‌های این متن که من واقعاً از آن قدردانی می‌کنم این است که تقریباً همه نویسندگان کار پیشگام گئورگ زیمل را جدی می‌گیرند. مدت‌هاست فکر می‌کردم که مدعای او مبنی بر اینکه مد بر اساس منطق متناقض عجیب و غریب «متفاوت شدن در حالی که با هم تناسب دارد» عمل می‌کند – جذب و متمایز کردن نیروها کار است و احتمالاً به معنای یک حیوان اجتماعی بودن است – به‌طور بنیادی تحت نظریه‌پردازی. مارینو، ماتوچی، پاپاس، شوسترمن، مارکز و اسپوزیتو همگی ژست های مثبتی نسبت به زیمل دارند. ماتئوچی تا آنجا پیش می رود که ادعا می کند «زیمل آن را درست فهمیده است»[13] زمانی که تصمیم گرفت بر مد به عنوان شکل زندگی مدرن تمرکز کند. همیشه خوب است که بدانیم در تعهدات نظری خود تنها نیستیم.

منبع:https://www.fashionstudiesjournal.org/3-book-reviews-4/2017/3/31/philosophical-perspectives-on-fashion